Kalabalığın içinde kimsesizliği düşün işte o benim
Varlık içinde yokluk düşün işte o benim
Eksikliğini tamamlayamadım yarım kalan benim
Yoksun bu gecede!
Gecenin sessizliğini kendime saklayan benim
Sen gittin ya!
Sensizliğinde seninle başbaşa kalan benim
Hani derler ya birgün biter
O birgün bitecek olan benim

BİR ÖMÜR İÇİNDE YAŞADIĞIM EN UZUN ÖMÜRSÜN SEN.EN MANTIKLI KARARIM BELKİDE.SEN UĞRUNA VAZGEÇİLEBİLECEK NEKADAR DEĞER VARSA.UĞRUNA VAZGEÇTİĞİMSİN İŞTE..

Aşk acısını ateş yakarmış.Biz ihtimallerin acımasız yanlarına geldik ve en umulmadık anlarda kestiler bünyemiz müsaitti belkide buna.Belkide denize yakın yaşamamızdan geldi bunlar başımıza.Serpildik parça parça,her bir parçamız öbüründen belki bir ömür uzağa ve hiç bir rüzgar ne de fırtına yakına getirmedi fazla fazla.Dedim ya biz ihtimallerin esiri olduk en verimli aşklarımızda.Hep çok derin kesti hayat bizi çok acımasızca.Şimdi bakınca kendime nekadar tıkanmış nekadar da alışmışım metabolizmama aykırı unsurlara.Çikolata kaplamışım en acı taraflarıma ve dökülmüşüm pul pul başkalarının avuçlarından..Ve savurmuşlar yine bizi dalgası en bol denizlere vurmuşuz en sivri kayalıklara.Bak artık kimsede kalmadı ne ufak bir umut nede bir nefeslik heves.Parmak uçlarımıza kadar inmiş en büyük ağrılar.Sebebi senmiydin yoksa bu kangrenin.. Yoksa ben mi verem ettim yoksa ciğerlerimizi.İyi bir istirahatle geçermiydi yoksa yaralar yada kalırmıydık sahipsiz tarlalar gibi..Bir tohum atılırmı üstümüze salarmı kendini içimize yoksa birdaha biri ayak basmazmı üstümüze.Kopan taraflar büyük sanırım kalanlardan bu sebeble hiç bir tanpon tutmuyor yaraları.Ve hiç bir kanama akıtmıyor içimizdeki son irinli kanı.Diller lal oldu konuşulması gereken en mühim anlarda.İstemedik bilmek gerçekten hissettiklerimizi.Sevilmemek gücümüze gitti biz severken ve özlerken.Biz hep inceydik olabildiğine birinin vazgeçmesini istedik bizim için bişeylerden.Çünkü güzel gülüşlerden vazgeçtik içimizdeki için.Küfrederken öpmeyi yeni öğrenmiş dudaklarımızla bir yandanda ıslandık en kuruya ihtiyaç olduğu zamanlarda.Hep onlara doğru oldu içimizdeki yollar ama tekbir vasıta geçmedi kaldık en yüksek dağlarda.Annemizi bile unuttuk iki dakikalık soğuk el kucaklarında.Ama anne ağladı kolumuza attığımız her kesiğin sonunda uzun uzundu mektuplar ona ve verilmeyen sırlar vardı dua ederken bile anılmayan.Tek niyetti o tek DİLEKTİ insanın kendinden bile geçtiği anlarda.Ama yine ihtimaller kapadı temiz yolları. O vazgeçmedi yürü dedi ısrarla.Kalan son gruruyla.Bitti derken bir ömür bu yolda bir gülüş dağıttı bütün kanı yeniden damarlara.Bir bardak su gibi aktı boğazdan, saat, ömür yel gibi geçti sanki.Değermi lafı ihanet kabul olurken aklımızın mahkemesinde. Yine son dakikada kaybettik, halbuki hakem yanlı bir tutum sergilemişti baştan sona.Birtek bizemiydi bu kural ihlalleri görmezden gelinen ve hep bizmi kaybetmek zorundaydık en galip saydığımız anlarda bile hayallerimizi geçmişte biryerlerde saklı duran çocukluğumuzu...

mutlaka kayıplarımız olacaktı ve mutlak körelecekti uzuvlarımız.Kaybolacak ummadığımız zamanlarda en çok istdiklerimiz.Hatalarımız büyük değildi halbuki ama kesilen cezalar hiç silinmedi ebedi sicillerden.Ama biz inatla çiçek açtık hiç güneş doğmayan evlerde.^Aman olsun dedi ^yine bi yanlarımız.Hayaller hep büyüktü ufak ufak bünyelerimize.Sonra anladıkki hep zorunlulukmuş saçımızın okşanması, sevilmemiz.Sonra baktıkki çok az kelime bırakmışlar bize cümle kurmak için,cevap vermek için anladıkki insanlar hayatımızın bize en çok ait olan kısmında hak iddia ediyolar.Halbuki biz tek başımıza kurmuştuk o düşleri,tek başımıza ağladık biz!insanlar bizi anlamadığında.Sahiplenecek kimse olmadı içimizde olanı bizden başka.Şimdi insanlar en kolay olnanı yapıyorlar,sadece konuşuyorlar!!Sadece kör zihinleriyle bizim anlam veremediğimiz hayatımıza bir anda anlamlar bulabiliyorlar.Kıştan çıkartmıyorlar inatla.Israrla bahsediyorlar gen ölümlerde hiç görmediğimiz o baharımızdan...Gördüklerimize bir anlam verme hakkıydı beklediğimiz.ilmek ilmek söküldük en büyük ayazlarda açık havalarda yakalandık en büyük yağmurlarada.Gülüşlerimiz hep düştü sokaklara insanların ayaklarına..Biz hayal kurmaktan kaybettik bu hayatı.Ve ben bu hep buyüzden kaybettim sevdiğim adamları.