mutlaka kayıplarımız olacaktı ve mutlak körelecekti uzuvlarımız.Kaybolacak ummadığımız zamanlarda en çok istdiklerimiz.Hatalarımız büyük değildi halbuki ama kesilen cezalar hiç silinmedi ebedi sicillerden.Ama biz inatla çiçek açtık hiç güneş doğmayan evlerde.^Aman olsun dedi ^yine bi yanlarımız.Hayaller hep büyüktü ufak ufak bünyelerimize.Sonra anladıkki hep zorunlulukmuş saçımızın okşanması, sevilmemiz.Sonra baktıkki çok az kelime bırakmışlar bize cümle kurmak için,cevap vermek için anladıkki insanlar hayatımızın bize en çok ait olan kısmında hak iddia ediyolar.Halbuki biz tek başımıza kurmuştuk o düşleri,tek başımıza ağladık biz!insanlar bizi anlamadığında.Sahiplenecek kimse olmadı içimizde olanı bizden başka.Şimdi insanlar en kolay olnanı yapıyorlar,sadece konuşuyorlar!!Sadece kör zihinleriyle bizim anlam veremediğimiz hayatımıza bir anda anlamlar bulabiliyorlar.Kıştan çıkartmıyorlar inatla.Israrla bahsediyorlar gen ölümlerde hiç görmediğimiz o baharımızdan...Gördüklerimize bir anlam verme hakkıydı beklediğimiz.ilmek ilmek söküldük en büyük ayazlarda açık havalarda yakalandık en büyük yağmurlarada.Gülüşlerimiz hep düştü sokaklara insanların ayaklarına..Biz hayal kurmaktan kaybettik bu hayatı.Ve ben bu hep buyüzden kaybettim sevdiğim adamları.